Suus in het ziekenhuis?!

Dit keer geen vrolijk verhaaltje over welke feestje of mooie plekken in Chili ik dit keer weer heb bezocht, maar over een vage infectie die mij zondig moest gaan vervelen...

Blaas/nierontsteking...
Het begon allemaal een maand geleden met een simpele blaasontsteking. Ik dacht, gaat vanzelf wel over, in Argentinië had ik er ook een gehad en die verdween vanzelf na een maand. Nu dus niet...na het weekend aan het strand in Quisco kreeg ik ook last van mijn nieren,wat dus betekende dat de ontsteking omhoog aan het gaan was. Dus ik tegen mn huisbaas vertellen zondagavond, want ja ik weet niet hoe dat werkt hier met dokters. Zegt ie, wil je nu meteen naar een dokter? Haha ik zo van nou morgen kan ook wel hoor.

Dus wij de volgende dag naar een dokter. Zijn secretaresse had er een uitgezocht wat wel een goede zou zijn. Hier in Chili heb je dus niet zoals in Nederland een vaste huisarts, nee als je ziek bent kun je gewoon een ´medisch centrum´ uitzoeken en een afspraak maken met een algemene of een gespecialiseerde arts. Je kunt ook naar het ziekenhuis gaan, maar als het geen spoedgeval is dan kun je daar uuuuren wachten. Het ziekenhuis is namelijk goedkoper dus ook veel drukker dan bij de gewone huisarts. Ze kennen hier wel een soort van zorgsysteem, maar geen verzekering die fijn alles voor je betaald. Je moet hier dus eerst bij de kassa je consult gaan betalen en dan mag je naar de dokter. Moet je eerst wachten tot je naam wordt omgeroepen en dan mag je naar het desbetreffende hokje waar jou dokter zit. Mijn achternaam kunnen ze hier echt niet uitspreken, het wordt dan : Ber-gu-el. Ook het feit dat ik een paspoort heb met letters snappen ze hier ook niet. In Chili heeft iedereen namelijk een ´rut´ een soort paspoortnummer met alleen maar cijfers. Dus ik werd ongeschreven onder de ´rut´ van mijn huisbaas. Echt achterlijk duur trouwens, een consult kost voor mij 22.000 pesos, das 32 euro.

Bij de dokter was het niet heel boeiend, ik had al opgezocht wat blaas en nieren betekende in het Spaans dus ik kon het prima uitleggen. Hij schreef me antibiotica voor, moest wel eerst nog even een urineonderzoek doen: in een potje plassen dus :P Moest ik eerst weer gaan betalen aan de kassa voordat ik dat kon gaan doen. Daarna medicijnen kopen in de apotheek. Je hebt hier dus wel een doktersrecept nodig om die te mogen kopen, maar het maakt niet uit bij welke apotheek je ze haalt. Je hebt hier in elke straat wel een apotheek zitten, dus we zijn langs 3 verschillende gegaan om te kijken waar het goedkoper was.

Ik braaf de hele week mijn antibiotica genomen, het weekend naar San Pedro gegaan en het leek alsof de infectie weg was, ik voelde me prima in San Pedro. Leek dus zo, want weer thuis dinsdag kreeg ik er weer last van. Ik voelde gewoon iets bij mn nieren zitten. Niet dat het pijn deed, maar wel dat er nog iets zat. Woensdag voelde mijn onderrug een soort van warm/koud...dus ik dacht hmm laten we toch maar weer terug naar de dokter gaan dan. Donderdag weer terug gegaan met Cristian mn huisbaas.

Van dokter 1 naar dokter 2
Zegt de dokter doodleuk: ik denk niet dat het nog die ontsteking is, maar iets anders. Ik had namelijk geen pijn of iets, alleen een raar gevoel in mijn rug. Van hem moest ik maar weer in een potje gaan plassen en een afspraak maken voor een scan om te kijken of er vanbinnen misschien iets verkeerd zat. Echt balen, want Xenia en ik zouden dus vrijdag een weekend naar Mendoza gaan. De scan kon pas maandagochtend of dinsdag. Omdat ik niet veel last had dacht ik doe maar dinsdag, dan kunnen we nog gewoon naar Mendoza. Moet toch wat doen dit weekend.

Vrijdag voelde de warme plek groter op mijn rug, maar thuis dacht ik dat het wel gewoon ging. Wij dus met de metro naar het busstation om kaartjes te kopen voor Mendoza de volgende ochtend. Toen merkte ik dat het toch eigenlijk niet zo lekker ging...en ik was ook wel een beetje ongerust over wat ik nou zou hebben...en dat ik dan in Argentinie zou zitten en dat het dan niet echt leuk zou zijn om dan misschien weer naar een dokter te moeten en niet van je weekend te kunnen genieten. Dus toen toch maar weer omgedraaid naar huis en besloten dat we een andere dokter gingen zoeken. Want die andere die liet me eigenlijk maar een beetje ermee zitten. Ja wel een scan, maar die uitslag zou ik dan pas twee dagen later hebben, wat betekende dat ik pas een week later weer naar de dokter kon.

Herfstachtige rotdag
Mijn huisbaas was niet thuis, dus wij langs het hostel om te vragen of ze daar nog een dokter wisten. Ik bellen, was het echt een onverstaanbare lijn. Kut. Wat dan? Op goed geluk maar erheen gelopen, we hadden toch niks beters te doen. Het was ook zon depressieve dag, helemaal grijs en koud, net een herfstdag in Nederland! Om 5uur kwamen we eraan, gelukkig zou de dokter die ik nodig had over een uur aankomen en had hij nog geen andere pacient. Zoals we onderhand wel wisten is een uur nooit een uur, tel daar maar minstens een half uur bij. Nou in dit geval dus drie kwartier, toen was ik eindelijk aan de beurt. Ik weer uitgelegd hoe en wat, en deze dokter gaf me gelukkig wel andere antibiotica. Ik moest eigenlijk eerst in een potje plassen en bloed laten prikken voordat ik aan die antibiotica begon, maar dat kon niet meer, die afdeling was al gesloten en het was weekend....dus wat doe je dan? Toch maar begonnen met die pillen,dacht hoe eerder hoe beter.

Colo Colo
Heel het weekend een beetje thuis gehangen aan mijn scriptie gewerkt. Zaterdagavond nog een poging gedaan om even wat te gaan drinken met Xenia, Oxana en Morgan. Maar ik voelde me niet zo in mijn hum, en ik kon natuurlijk geen alcohol drinken. Dus braaf om 12 uur de taxi naar huis genomen. Zondagavond zijn we met Sebastiaan (van het weekend in Quisco) me naar een voetbalwedstrijd geweest van Colo Colo, de Ajax van Chili zeg maar. Omdat het moederdag was mochten de dames gratis naar binnen J Het was niet echt een spectaculaire wedstrijd en het stadion was ook half leeg, maar toch leuk om te zien. Het ging er niet veel anders aan toe dan in een Nederlands stadion, alleen de liedjes waren anders:P Maandag hadden we geen les, dus ook nog een beetje binnen gehangen aan de scriptie.

Toch maar naar het ziekenhuis
Al die tijd ging het nog wel redelijk, alleen het warme gevoel in mijn rug werd steeds groter. Dinsdagochtend werd ik wakker met koorts en voelde me toen echt niet lekker. Dus ik overleggen met Cristian wat ik zou moeten doen...Had dus eigenlijk die ochtend die scan, maar die was afgebeld en kon pas donderdag. Wij bellen naar dokter 2 of het nut had om bloed te laten prikken, zegt die assistente, nee als je al begonnen bent met die antibiotica dan heeft dat geen nut. Dus. Cristian had nog een poging gedaan om de dokter aan de telefoon te krijgen maar dat lukte niet. Hij had nog een vriendin die dokter was, dus die zou die bellen om te overleggen wat we nou moesten doen. Die kreeg ie niet te pakken...Toen kwam Paloma thuis en die kwam met het geniale id om maar gewoon naar de eerste hulp te gaan in het ziekenhuis! Zij is heel vaak ziek en volgens haar was dat ziekenhuis een van de beste die haar altijd beter hebben gemaakt.

In een potje plassen met een infuus aan je arm is heeel handig
Dus wij rond 5 uur daarheen gereden met de auto. Paloma was superbezorgd, jaa je moet echt je echt warm aankleden, buiten is het heel koud, doe je muts maar op! (Het was 20 graden buiten, ik had het bloedheet in mijn skijas:P) Waren meteen aan de beurt bij de eerste hulp gelukkig. Kreeg meteen een een of ander infuus tegen de koorts, toen bloedprikken en maar weer een keer in een potje plassen. Dat was nog een heel gedoe, ik had dat infuus nog aan mijn arm hangen, dus bedenk zelf maar hoe dat dan gaat op de wc...Toen 2 uur wachten op de uitslagen van de bloedtest.Bleek dus dat ik nog steeds een infectie had. Omdat ik verder geen klachten had (niet overgeven of andere pijntjes ergens) wisten ze niet wat die infectie nou veroorzaakte. Daarom stuurde ze me maar naar een scan om te kijken of er niet een abses of iets zat, iee....Daar moest ik ook weer 2 uur op wachten...ondertussen werd er weer een ander infuus aan me gehangen (met antibiotica volgens mij) en werd er ook nog met een dikke spuit iets anders in me gespoten. De scan was gelukkig goed, er was niks te zien. Maar voor de dokters was het dus nog steeds een raadsel wat die infectie nou veroorzaakte.

Naar huis of toch niet?
Er stonden op een gegeven moment wel 6 dokters om me heen te overleggen wat ik kon hebben en wat ze zouden doen...het leek wel een aflevering van House. Ze wilden me dus in eerste instantie in het ziekenhuis houden om me in de gaten te kunnen houden en meer testen te doen wat het nou zou kunnen veroorzaken. Ze dachten namelijk dat ik al 2 weken met koorts had...dus ik nog een keer duidelijk uitgelegd dat ik me pas sinds vandaag pas echt belabberd voel en eerder niet. Toen vroegen ze nog een keer heb je echt nergens anders pijn en weer alles naluisteren en voelen, toen weer overleggen. Toen besloten ze gelukkig dat ik naar huis mocht met antibiotica en koortsverlagende pilletjes. Pfoee! Ik zag het al helemaal voor me, ik in het ziekenhuis, not! Moest wel echt in bed blijven liggen en de koorts goed in de gaten houden en donderdag weer terugkomen. Als het dan niet beter was dan moest ik alsnog daar blijven... Kreeg nog even 2 spuiten in me gejast en na 6 uur in het ziekenhuis gingen we om half 1 snachts dan eindelijk weer naar huis.

Woensdag had ik nog de hele dag koorts, donderdag was het gelukkig weg. Ik dacht ze gaan vast weer van alles testen donderdag, omdat ze dinsdag er zo bezorgd over waren. Maar toen ik zei dat ik geen koorts meer had en me wel beter voelde was het eigenlijk al klaar! Natuurlijk heeft ie me nog wel even nagekeken en toen mocht ik weer gaan. Moet het wel rustig aan doen nog en mijn antibioticakuur afmaken. Daarna nog even bloedprikken om te checken of het echt weg is en dan hopelijk klaar! Het blijft vaag hoor, volgens mij was het gewoon echt een nierontsteking, maar dat ging er bij die dokters niet in omdat ik geen pijn had. Nouja, die overdosis antibiotica en wazig spul wat ze me hebben gegeven heeft zijn werk gedaan dus maar goed dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan!

Handig he dokter zon lampje op je telefoon!
Dit was trouwens mijn eerste keer dat ik naar het ziekenhuis moest! Heb namelijk nooit wat, en dan nu als je in Chili zit opeens wel! Ach, het was best grappig om een keer mee te maken hoe dat gaat. Ik denk vergelijkbaar als in Nederland, met als verschil dat de dokters hier gewoon met hun mobiel lopen te bellen. Het toppunt was toen de dokter zijn lampje van zijn telefoon gebruikte om in mijn keel te kijken!

Ben blij als deze week erop zit en ik hopelijk weer helemaal beter ben en weer leuke dingen kan gaan doen. Ik vind het nu zo´n zonde van mijn tijd hier! Zit alleen maar een beetje binnen te niksen en kan niet van het Chileense leven genieten én de tijd vliegt voorbij...nog maar 1,5 maand les!

Oja het is trouwens nog steeds niet koud hier gelukkig J Ook hier hebben ze last van de klimaatverandering.

Tot de volgende keer, met vast een leuk verhaal , dit keer wel echt over Mendoza :D